być sami. <br>- Więc co pani proponuje? - spytał. <br>- Gdyby się pan zgodził, u gajowego na górze jest wolny pokój. Już nawet rozmawiałam z jego żoną, ucieszyła się, bo rodzina liczna, przyda im się każdy grosz. <br>- Dobrze - rzekł dość oschle inżynier. - Mogę się tam przeprowadzić jutro. <br>- Ale pan mnie rozumie... <br>- Nie - usłyszała. - Nigdy nie zrozumiem, co trzyma tak piekną kobietę przy boku starca!<br>Ewelina nie wiedziała, co ma odpowiedzieć, była oszołomiona. Naprzeciw siebie miała dwoje oczu gorejących miłością. Teraz dopiero to zobaczyła, widocznie Tadeusz dostrzegł już to wcześniej. <br>- Panie Jarku - zaczęła. - Nigdy nie byłam piękna, a teraz wydaje mi się, że jestem raczej