o spokój i rozpłakaną ciszę przez dwa dni. Ja tymczasem będę rozważał, gdyż czeka mnie trudne zadanie. A na koniec chcę bardzo serdecznie przeprosić panią, że śmiałem bez pozwolenia zabrać ze strychu ową skrzynkę... Zdaje mi się, że niewiele była warta, ale to wszystko jedno... I chociaż pan profesor pozwolił...<br>Pan profesor zmarszczywszy brwi począł sobie przypominać usilnie; kiedy wydał to pozwolenie, dobra zaś pani Gąsowska zachodziła w głowę, dlaczego ten przyjemny chłopak prosząc o przebaczenie mamy znowu patrzy na córkę, co jednakże wcale nie zdziwiło córki <br>&lt;page nr=218&gt;.<br>Nakazany przez Adasia smutek, cętkowany rozpaczą, zasnuł dom jak dym z zepsutego pieca. Profesor rozmawiał