wiosną. Przyjmowała nas zawsze bardzo gościnnie, gotując herbatę na wielkim, kuchennym piecu, gdyż w szałasie nie było elektryczności. Gdy wiało, dym wracał się z komina i pełno go było w izbie, ale nam to nie przeszkadzało. Wieczory spędzaliśmy siedząc na przyzbie i podziwiając wspaniałe widoki na kotły: Mułowy i Litworowy. Pewnego razu, tuż przed zmierzchem skrajem polany przemknął ryś. "Brońcia" powiedziała, że często pod wieczór zagląda w pobliże szałasu.<br>Po wodę chodziło się wówczas do źródełka, bijącego wysoko pod Przysłopem. Jednej wiosny, chyba było to pod koniec kwietnia - śnieg jeszcze wszędzie zalegał - mąż wziął rano wiadra, założył narty, rozłożył ręce, a "halny