już niektórzy przewidują, ile informacji o obiektach astronomicznych można uzyskać z OAO-3. Płyną dalsze minuty. Młodzi obserwatorzy koło mnie składają swój ekwipunek. Jeszcze niektórzy drżą po emocjach z widoku startu. Kamery pełne są naświetlonego filmu; będzie co pokazywać, gdy wrócą do domów oddalonych niekiedy o tysiąc i więcej kilometrów.<br>Po pół godzinie, gdy zbieramy się powoli do powrotu, przychodzi wiadomość: rakieta nie osiągnęła przewidzianej wysokości. Prawdopodobnie pokrywa osłaniająca satelitę podczas startu z jakichś powodów nie została odrzucona, mimo że zadziałały ładunki wybuchowe, które powinny ją oderwać od korpusu rakiety. Wszystkich ogarnia przygnębienie. Za kwadrans najbardziej skomplikowany z amerykańskich bezzałogowych pojazdów kosmicznych