sobą. I oto nagle siedzimy w samolocie, zapinamy pasy, miła stewardesa podaje nam sok. Po chwili lądujemy. Gdzie my właściwie jesteśmy? Gdzie jest Nick? Nigdzie nie widzę tej dwumetrowej tyczki. Słyszę jakichś ludzi. Rozmawiają. Czyżby mówili po angielsku? Wychodzę z wielkiego budynku, przed którym stoją same czarne, stare modele samochodów. Podchodzę bliżej. To taksówki. Wsiadam do jednej z nich. - Dokąd? - pyta kierowca, ale nie odpowiadam, chociaż go rozumiem. "Taksiarz" odwraca się zniecierpliwiony, a ja nadal nie wiem, dokąd chcę pojechać. Ale cóż to, dlaczego tę taksówkę prowadzi angielska królowa? O nieba, jak ona pędzi! Płyniemy ulicami, po obu stronach widać miasto