jego powstało widmo tak groźne, tak tchnące śmiercią, że postarał się natychmiast o nim zapomnieć. Wyciągnął z biurka pamiętniki Zofii Dubilanki i po raz pierwszy uczul wdzięczność do tej zmarłej kobiety. Poczuł nawet tęsknotę za jej cieniem, który widocznie dba o niego w życiu pozagrobowym, skoro przysyła mu te pamiętniki. Przerzucał kartki i wchłaniał w siebie bezlitosną treść, wytężywszy słuch i czekając w dalszym ciągu, że zaraz nastąpi katastrofa. Ku jego strapieniu żona jednak nie przybiegła. Doznał lekkiego rozczarowania, jakby żałował, że jeszcze nie nastąpiło upragnione rozwikłanie wszystkiego i nie stało się wreszcie to, co się stać miało. Nie slyszał ani