rodzimy.<br>Kochanowski znał zapewne dobrze prace swoich poprzedników polskich. Niewiele jednak zawdzięczał przekładom Walentego Wróbla, Mikołaja Reja czy Jana Leopolity. Korzystał natomiast z wierszowanego przekładu Jakuba Lubelczyka (Kraków 1558) i z najpiękniejszej - przed Jakubem Wujkiem - biblii polskiej, tzw. Biblii brzeskiej (por. rozdz. II, pkt 2).<br>Wszakże nie ma takiego tekstu Psalmów, który by można uznać za podstawę parafrazy Kochanowskiego. Korzystał prawdopodobnie poeta z różnych przekładów (hebrajskiego bowiem chyba nie znał), być może miał pod ręką którąś z edycji heksaplarnych (tzn. złożonych z sześciu wersji drukowanych obok siebie) z komentarzami. Za tekst podstawowy Kochanowski uważał wszakże Wulgatę: jako tytuł każdego psalmu, po