niej. I że "czegóż jeszcze" żądać można od życia poza tym, co zostało jej dane. <br>19 <br>Różę zastała siedzącą po ciemku w skórzanym fotelu Sophie. W pokoju unosił się zapach wody kwiatowej Adama i jeden - ostatni promień zachodu. Marta powiedziała: <br>- Jestem, mamo. <br>Chciała zapalić światło. <br>- Poczekaj, aż to zniknie - szepnęła Róża i wskazała na promień - wąziutki pręt rudy na ścianie. <br>Marta rozebrała się, przysiadła na kanapie. <br>- Jak się czujesz? Czy nie zaszkodziło ci wino? <br>Matka nie odpowiedziała. Po chwili dopiero odezwała się: <br>- Więc, moja droga, nie ma co dłużej w bawełnę owijać. Ja dziś rano przychodziłam do ciebie, żeby wszystko, co