wokalizą sopranu solo], IV &lt;name type="tit"&gt;Tuba mirum&lt;/&gt;, V &lt;name type="tit"&gt;Dramatico&lt;/&gt; [rozbudowana część orkiestrowa], VI &lt;name type="tit"&gt;Lacrimosa&lt;/&gt;, VII Finale. Pomiędzy częściami I-VII kompozytor umieścił sześć interludiów organowych, które (według inskrypcji zamieszczonej w partyturze) mogą tworzyć cykl samodzielny (charakteryzuję je w dalszej partii tego rozdziału). Podobnie "części V, III, VII mogą być wykonane jako ŤSymfonia da Requiemť. Część V również oddzielnie jako &lt;name type="tit"&gt;Dramatico&lt;/&gt; na ork.[iestrę]".<br>Już powyższe stwierdzenia wprowadzające pozwalają dostrzec różnice dotyczące ogólnej koncepcji formy mszy żałobnej. Przeważnie kompozytorzy posługują się wyróżnioną uprzednio kategorią ekwiwalencji, tzn. równoważności struktury muzycznej, na poziomie nadrzędnych struktur tekstowych mszy, czyli części. Inaczej mówiąc, każdą część cyklu mszalnego