jesteśmy<br>kobiety bezbronne i tkliwe! - ryknęła wdowa, wrywając się do łożnicy,<br>jak huragan wydmuchnięty z otyłej gęby Szekspira.<br> - Co pani pod tym rozumie? - spytał Osiełek niedbale, huśtając się na<br>materacu z coraz większym opanowaniem przedmiotu.<br> (Ja tak kocham kwiaty...)<br> - Co ja pod tym rozumiem? Ot, co ja pod tym rozumiem.<br> Szalona wdowa zerwała ze ściany portret małżonka i zamierzyła się nim<br>w głowę Porfiriona. (Epifanii zdawało się, że już pękło szkło, głowa<br>przebija tekturę i obrzydliwe oczy ojca wypływają na podłogę). Ale<br>Osiełek oparł lewą dłoń na brodawce jak na głowicy miecza, prawą<br>położył na sercu i rzekł, wspinając się na