we wspomnianej rozprawie właśnie "krytykę jako filozofię literatury" i jako "literaturę o literaturze" uznawał za najbardziej ważką i aktualną tradycję. Atrakcyjność dyskursu znawcy była więc znacząca i nie pozostała bez następstw: w latach siedemdziesiątych dla studentów polonistyki, młodych adeptów literatury i krytyki, lektura redagowanych i wydawanych w Instytucie Badań Literackich "Tekstów" była równie ważna (jeśli nie ważniejsza), jak lektura "Twórczości", nie mówiąc już o tym, że do lektur obowiązkowych, obok - tradycyjnie - tekstów czysto literackich i eseistycznych, weszły świeżo wydawane, trochę na fali gierkowskiego "otwarcia", antologie i książki z dziedziny współczesnej krytyki i teorii badań literackich za granicą.<br> W modelu krytyki jako