nieba,<br>gwiezdnooka pani, <br>korab ojca mego <br>prowadź do przystani. <br> Zasłuchał się w piosenkę sternik okrętu. Zadumał się, rozmarzył. Nie spostrzegł, że czarny obłok zakrył gwiazdę przewodnią. Nie spostrzegł, że Bałtyk poczyna podnosić grzbiet, jeżyć pienistą grzywę. Nie spostrzegł grożącego niebezpieczeństwa i zamyślony sterował na oślep przed siebie. <br>Nagle jęknęły wręgi*. Trzasnęła burta rozdarta granitowym kłem głazu. Zachybotał okręt, zadarł dziób wysoko w górę i począł tonąć. Woda z szumem wdarła się do ładowni i kajuty, zalała pokład. W ciemności rozległy się przerażone krzyki: <br>- Giniemy!<br>- Córo moja, gdzieżeś jest? <br>- Ojcze, ojcze... <br>- Ratujcie!<br> Huk kipieli zagłuszył wołania. Zamknęła się wzburzona toń nad czubkami