się ognisko. Poszedł w tym kierunku, brodząc po zdeptanym śniegu, między ludzi. Skowyczał pies, darł się kogut. Koń trzepał łbem i rwał wędzidło, w powietrzu ostry zapach obcego ciepła. Przy płocie siwowłosy i dostojny starzec, jak z ilustracji do Pana Tadeusza, spazmatycznie wymiotował. Przy nim przerażony wyrostek palił gorączkowo papierosa. Uczepił się Jassmonta.<br>- Panie pisarzu, tak być nie może, to nie są ludzie - zwrócił czerwoną, załzawioną twarz i wychrypiał: - Bandyci, bestie, bandyci.<br>Jassmont cofnął się jak przed szaleńcem.<br>- To byli Dusie, dziaduniu - powiedział wyrostek, cisnął papierosa za płot.<br>- Żeby tak ludzi, jak gadzinę, starego Józefata zaszlachtowali, tasakiem, jak wieprzka. Staremu szło na