boksera po gongu. <br>- Powoli, powoli. <br>Tito usiadł za biurkiem, opuścił wzrok. Nierytmicznymi ruchami wielkich dłoni przestawiał po blacie kałamarz, klepsydrę, nóż, pliki luźno spiętych papierów, tam i z powrotem. <br>- Taak. Jeśli potrafisz mi... nam... zagwarantować... Potrafisz? <br>- Może.<br>- Nicholas, na miłość boską!<br>- Ciekawy jestem - mruknął Hunt - jaką drogą cię to doszło. <br>W duchu stawiał na Vassone. Ona przecież miała jakieś dojścia do senatora, o naturze których dotąd nie zdołał się Hunt niczego konkretnego dowiedzieć. Jakoś intuicyjnie przyjął, że Marina coś przed nim kryje, że subtelnie go zwodzi i okłamuje - od początku. Może po prostu taka była jej maniera, dominująca forma behawioru; a może