na marginesie Henryka Flisa): obraz negatywnie nacechowany emocjonalnie &lt;gap&gt;; kojarzący ruch i opętanie &lt;gap&gt;; eksponujący brak wpływu podróżnego na jazdę &lt;gap&gt; i jego lęk &lt;gap&gt;, a wreszcie sugerujący syntetyczne, przenośne znaczenie całej sceny &lt;gap&gt;.<br>Wokulski doświadcza ostatecznej anagnosis: rozpoznaje wreszcie prawdziwy charakter swej relacji z kobietą, wobec której żywił złudzenia przez poprzednie dwa tomy powieści. Wagon kolejowy jest przy tym miejscem wyzwalania się potężnych namiętności. Bohater traci przy okazji poczucie czasu, prowokując narratora do takich paradoksalnych sformułowań jak: "on musi jechać, nie wiadomo jak jeszcze daleko... może z pięć, może z dziesięć minut!... [...] Nareszcie rozległ się świst jeden... drugi i pociąg zatrzymał się na stacji". Zwracam