Pasażerka"&lt;/&gt; Andrzeja Munka. Gorzej wypadł Jakubowskiej osławiony &lt;name type="tit"&gt;"Żołnierz zwycięstwa"&lt;/&gt; (1953), film o Karolu Świerczewskim wzorowany na radzieckich monumentalnych i patetycznych kobyłach. <br>Lepiej poradził sobie początkujący Andrzej Wajda. Jego debiutanckie &lt;name type="tit"&gt;"Pokolenie"&lt;/&gt; (1954) mimo politycznych ukłonów w wiadomą stronę i kiepskiej fabuły (prozaik Bohdan Czeszko), umieściło dramat Jasia Krone w typowym dla Wajdy romantycznym kontekście. Jeszcze lepszy był &lt;name type="tit"&gt;"Kanał"&lt;/&gt; (1957) wedle prozy naocznego świadka i uczestnika powstania warszawskiego - Jerzego Stefana Stawińskiego. Co prawda żołnierze powstania wskazywali na nieścisłości, ale przecież Wajda nie reżyserował dokumentu. Serię "wojenną" reżyser zamknął &lt;name type="tit"&gt;"Lotną"&lt;/&gt; (1959) wedle Wojciecha Żukrowskiego. Nostalgiczna wizja polskiego września '39, łącznie z mitem ułańskich szarż