Kamińskiej-Sobczyk, reżyseria Małgorzata Kamińska-Sobczyk, scenografia Andrzej Szulc, muzyka Jerzy Stachurski.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art" sub="culture" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;Dostawka&lt;/&gt;<br>&lt;au&gt;PAWEŁ GŁOWACKI&lt;/&gt;<br>&lt;intro&gt;Rocznik 1965. Krytyk teatralny, który krytykował już chyba wszystkich.&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt;Jaja, mon amour...&lt;/&gt;<br>"&lt;q&gt;Panie Edwardzie, czy ten Grotowski jest normalny, czy nie?&lt;/&gt;" Taką zagwozdką strzeliła pani Krzemińska w Edwarda Pochronia. Strzeliła, po czym dobiła go prostotą: "&lt;q&gt;Weszłam nieopatrznie do pokoju, a Grotowski stoi na głowie na łóżku, z nogami pod sufitem"&lt;/&gt;. A było to w Opolu, mityczny Teatr 13 Rzędów nieśmiało podnosił głowę, ówczesny zaś przewodniczący Domu Związków Twórczych, Pochroń, i kandydat na proroka, Grotowski, kątem przemieszkiwali właśnie u pani Krzemińskiej. Wielbię ją! Parę lat po Gombrowiczu