katalizatorem gruntującej się wówczas w umyśle poety ochronnej postawy mędrca. Potwierdził ją w Wierszu do F[ranciszka] P[aszkowskiego], jenerała wojsk polskich (1815). Widzi się w nim mędrcem wyższym „nad próżne ponęty", godzącym wszelkie sprzeczności, żyjącym tylko dla prawdy, dążącym wyłącznie do nieśmiertelności. Taka pozycja stanie się trwałą własnością Wężyka. „My nie uporni przy zasadach, będziemy tylko wielbili to, co jest piękne, pod jakimkolwiek kształtem to się objawi" – napisze w 1831, a u schyłku życia spór romantyków z klasykami nazwie sporem „o kształty, to jest o powierzchnię". Nie podąży też śladem romantyków; „twój mię ogień zanadto