ukryć swoje zmieszanie i przysypać je białym pudrem słów, zaczął mówić szybko:<br>- Spróbuję, proszę pani... spróbuję... Uda się, to dobrze, nie uda się - trudno! Zawezwiemy policję... Na razie będziemy myśleć... Do rozmyślań tematu nie zabraknie; a więc: dlaczego Francuz? dlaczego u was właśnie? dlaczego drzwi? dlaczego chciano kupić cały majątek? Wreszcie coś się wymyśli. Kiedy trzeba wyjechać?<br>- Pojedziemy jutro wieczorem - oznajmił uroczyście staruszek. - A teraz podaj mi rękę, najmilszy Piotrze!<br>- I mnie, najmilszy Adamie! - dodała cicho panienka. Adam, zwany czasem Piotrem, wracał do domu tanecznym krokiem. Dziwna rzecz! Wracał przez te same ulice, którymi zdążał przed godziną, a ulice były inne