według zegara słonecznego, którego giętkość bardziej odpowiada jego zanurzonej w kosmosie naturze. Bo gdy południowe cienie stają się niepokojąco krótkie, Janek wciąga w nozdrza wilgotne powiewy i patrzy, jak biel zboczy nabiera ciemniejszych odcieni, załamuje się i w końcu zmienia w poprutą, zetlałą materię, spod której wygląda przegniła zeszłoroczna trawa.<br>Wtedy jest jakiś poranek, może poniedziałek, może czwartek, trudno to rozróżnić, bo dzień wczorajszy, jak zwykle, umknął pamięci, a dzisiejsze drżenie rąk nie różni się niczym od tego sprzed tygodnia. Ale Janek jest dzisiaj zajęty i nie rusza jak zwykle na piwo, od którego wszystko się zaczyna, tylko wchodzi do drewnianej