jęczeć z niepokoju, zachowując na twarzy nienawiść. <br>Nie zemdlała. Jednak nie pomagała ani jednym drgnięciem, gdy Adam układał ją na kanapie; sztywne nogi, ręce bez czucia trzeba było dźwigać każdą z osobna. Dyszała ciężko, z rozwartymi oczami, ale kiedy mąż odgarnął jej włosy z czoła - powiedziała sennie: <br>- Chciałeś mnie zabić. <br>Wtenczas dopiero oprzytomniał. Nienawiść spłynęła z twarzy, machnął ręką. <br>- At!... <br>Usiadł przy Róży - na wieki już rozbrojony, wyzuty z ostatniej nadziei. Przecież i nienawiścią Róża nie pozwoliła siebie dosięgnąć - sama pogrążyła się w otchłań, w którą zapragnął ją strącić. I teraz Adam pragnął znowu wydrzeć ją stamtąd, za wszelką cenę mieć