pamięci, czym prędzej powtórzył je kawiarce &lt;page nr=204&gt;. Cały wysiłek woli skierował na opanowanie twarzy i unikanie spojrzeń panny Heli, więc ręce tymczasem same układały tacki, myliły się, łyżeczki kładły na dzbanuszkach, cukier na spodkach, poprawiały błąd, szukały czegoś, błądziły po omacku i wreszcie, jak automat pozbawiony siły popędowej, stygły w bezruchu. Wtenczas Roman uśmiechał się głupkowato i z niedorzeczną uwagą słuchał, co tam Bandera lub Miecio Sierpowski zamawia.<br>- No, idźże pan już - trącił go Wesołowski. - Zaraz, zaraz...<br>Długo jeszcze plątał się w chaosie łyżeczek, profitek, kaw, herbat, serwet, spojrzeń i uśmiechów panny Heli, wreszcie uprzytomnił sobie, że to już zbyt długo trwa