telefonu z kościoła, z nabożeństwa. A to z powodu specyficznej atmosfery panującej w Bibliotece, mającej w sobie rzeczywiście coś z "przybytku bożego". Nie pojmowałem Campillego, że mógł mnie przywołać. Przyspieszyłem kroku. Niepokój narastał. Zacząłem szeptać machinalnie:. "Zła wiadomość! zła wiadomość! zła wiadomość!" Ale raczej żeby odżegnać niż przeczuwając coś niedobrego. Zła wiadomość! Zła wiadomość! Ale po cóż dzwonić! Dlaczego z nią nie zaczekać, aż wrócę do domu!<br>Wreszcie pokój pana Corsi. Na ścianach aż gęsto od wyszamerowanych duchownych portretów. Biurko zawalone rejestrami. Wśród nich spokojnie sobie leżąca słuchawka. Pochwyciłem ją.<br>- Jestem! To ja! Słucham pana!<br>Głos Campillego namaszczony, sztuczny:<br>- Mój drogi