jakieś małe imadełko i, pomagając im w robocie, zaczął opowiadać o różnych typach bojerów, które budował, gdy pracował w stoczni w Giżycku. Mówił z Helmutem po mazursku, toteż Czesiek nie rozumiał niektórych wyrazów technicznych. Wkrótce robota była już gotowa. Staruszka chciała ich zatrzymać, proponując gorącą kawę, ale podziękowali i poszli. <br>Zrobiła się piękna noc. Śnieg skrzypiał pod nogami. Na jeziorze w świetle księżyca czerniły się płaty lodu między śniegowymi wysepkami. Wiatr szeleścił zeschniętymi badylami przybrzeżnych trzcin. Szli teraz wolniej. Od wsi do pozostawionego bojera było prawie 2 kilometry. Helmut, zazwyczaj milkliwy, rozgadał się nagle. Znali się już od dwóch tygodni, ale teraz