filozofii przeciwko sobie miałoby być stałe ponawianie pytania (czy to skierowanego do innych, czy do siebie samego): "dlaczego akceptujesz pewne przekonania rzeczowe o świecie oraz pewne normy etyczne i gotów jesteś ich się trzymać, mimo że brak im sankcji absolutnej". Nie zgadzając się z diagnozą Leszka Kołakowskiego, że spór między absolutyzmem i relatywizmem nie jest sporem rozstrzygalnym środkami rozumowymi, nie sądzę, że odrzucenie absolutyzmu skazuje nas na nihilizm. Zwracam uwagę, że są to dwa różne przekonania.<br> Stałe podkreślanie przez Kołakowskiego dramatyzmu sytuacji, o której mówiłem przed chwilą, z pewnością nie jest owym "twardym" w sensie kartezjańskim stanowiskiem filozoficznym, o które w