zaczynają się one od sformułowań mających uchwycić to, co dla danego pisarza najbardziej znamienne, uchwycić w formie stwierdzenia ogólnego bądź w postaci metaforycznej formuły: "Cała dotychczasowa twórczość Staffa jest spowiedzią" lub "Utwory Norwida są jak mowa ruin". I takich sformułowań o charakterze mniej lub bardziej syntetycznym, zbliżających się niekiedy do aforyzmu, jest w portretach Brzozowskiego dużo. Rozwijają się też one inaczej niż Miriamowski portret Rimbauda, skądinąd jeden z najbardziej udatnych reprezentantów tego gatunku, jest w ich narracji krytycznej sporo odwołań do spraw ogólnych, jest - przynajmniej niekiedy - swobodne przechodzenie od tematu do tematu. Ale tak już się dzieje u Brzozowskiego niemal z