dodawała mu powagi.<br>Jest to oczywiste nieporozumienie. Jednomyślne świadectwo późniejszych źródeł nie pozostawia wątpliwości, że sądownictwo ludów germańskich miało na wszystkich szczeblach wiecowy charakter. Niezależnie od tego, czy sformułowanie werdyktu ("powiedzenie prawa") należało do tego samego człowieka, który przewodniczył zgromadzeniu, czy do grona rachinburgów, wyrok ostatecznie zapadał poprzez rytuał wiecowej aklamacji. Nie kto inny jak Tacyt szczegółowo opisał ten mechanizm decyzyjny w 11 rozdziale Germanii, a na początku rozdziału 12 stwierdził, że wyroki w sprawach gardłowych ferował wiec (Licet apud concilium accusare quoque et discrimen capitis intendere). Miał on jednak na myśli wiec plemienny. Z tego, że takie same wiece odbywały