wobec pierwszego widowiska ("Martwe dusze"), oceniwszy je w skali bezwzględnej, trzeba było po ostatnim ("Kremlowskie kuranty") przeprowadzać autorewizję własnych wrażeń w skali względnej. W niej Mchat jest bardziej wielką tradycją niż wielką aktualną rzeczywistością, jest wspaniałym muzeum a nie żywym warsztatem twórczym. Ostał się w nim pomimo naporu czasów poziom aktorski, sztuka reżyserska i to w podwójnym znaczeniu: jako cyzelerstwo psychologiczne i jako kompozycja scen zbiorowych. Zwietrzała w nim bez reszty scenografia, wszystko to, co jest o wiele już epok przedawnionym dziedzictwem naturalistycznym. Z dwóch klasycyzmów teatralnych: Komedii Francuskiej i Teatru Moskiewskiego, pierwszy - retoryczny, deklamacyjny, koturnowy - jest o wiele bardziej "klasyczny