z domu i ten styl szlachecki jest czymś niesamowicie odpornym, wciąż jestem, pomimo tylu lat obczyzny i miasta, tym polskim hreczkosiejem z prowincji (...) Mógłbym określić siebie jako szlachcia polskiego, który odkrył swoją rację bytu uniwersalną w tym, co nazywam dystansem do formy (więc i do kultury). Szlachcic polski - zjawisko nieco anachroniczne - nie cieszy się na ogół sympatią świata.<br>Tym lepiej! W to mi graj! Pokażę, jaką siłę może mieć szlachecka krytyka wartości!"&lt;/&gt; (D IV 114)<br><br>&lt;tit&gt;Arystokrata, cham i szlachcic&lt;/&gt;<br><br>Kiedy Gombrowicz mówił "szlachcic", Dominik de Roux słyszał zapewne "arystokrata". Czemu trudno się dziwić. Nawet bretoński hobereau - zbiedniały, napuszony, komiczny - bliższy jest