zielonkawoniebieskim płomieniem. Siedzieliśmy na miękkim, pachnącym posłaniu, a przed nami leżały owoce.<br>- Mów - powiedział miękko.<br>I popłynęła opowieść, a raczej skarga o mojej samotności w Zamczysku, o złych oczach Księżnej, o tym, że odzyskałam pamięć i że wraz z tym przyszła tęsknota za Zacharkiem. Smocurek słuchał uważnie. Nie przerwał mi ani razu.<br>- Skąd wiedziałeś, że będziesz potrzebny? - spytałam w pewnej chwili.<br>W blasku ognia ujrzałam, jak smoczy pysk wykrzywia się z zadowolenia.<br>- Nie da się ukryć, że przybyłem we właściwym momencie - przyznał. - Mam dar wyczuwania nieszczęść - odparł poważnym głosem. - Groziło ci niebezpieczeństwo.<br>- Groziło mi niebezpieczeństwo... - powórzyłam wcale nie zdziwiona.<br>- Skoro wyskakujesz z