niż 10 cm, co skłoniło P. Augera, fizyka francuskiego, do interpretacji tego fenomenu jako wyniku kolejnych oddziaływań elektronów, pozytonów i kwantów gamma.<br>Załóżmy, że rozwój pęku został zapoczątkowany przez kwant o dużej energii. W następnym oddziaływaniu mogą powstać pary: pozyton-megaton. I na odwrót, pozyton i megaton łącząc się ulegają anihilacji (unicestwieniu) z wytworzeniem kwantów ? o wielkiej energii, które są zdolne do przekształcenia się w pary itd., aż do momentu, gdy degradacja energii (E &lt;1 MeV) zatrzyma ten proces (Oddziaływanie między cząstkami pęku będzie omówione w następnych rozdziałach). Rysunek 14 przedstawia schemat oddziaływań prowadzący do "rozmnażania się" cząstek.<br><br><br>Jak pokazały prace