czy miesiące aresztowany, ma ten sam wybór; ale przecież ograniczony. Areszt zalicza się bowiem na rzecz kary pozbawienia wolności, ale nie na poczet grzywny czy kary pracy na cel publiczny. W tej sytuacji sędziemu łatwiej sięgnąć po karę dalszych parę miesięcy, uznając że część kary została już i tak odcierpiana, aniżeli do liczącego się w poczet kary aresztowania dodawać jeszcze surową represję finansową i zwiększać karę pozbawienia wolności. Jeżeli dodać, że mechanizmowi temu towarzyszy nie wypełniona dotąd skłonność do wyboru kary tradycyjnej (patrz "POLITYKA" 45/79, "Zło konieczne") to zrozumiałe się staje jak trudną do urzeczywistnienia jest polityka Ministerstwa sprawiedliwości, zmierzająca