niej dotarł <br>do drugiego luku, prowadzącego do podpokładzia wioślarzy. Zaraz po wybuchnięciu <br>huraganu żołnierze zamknęli luk na ciężką żelazną sztabę. Ale teraz sztaba była <br>odłożona, luk otwarty. Jednym skokiem lekarz znalazł się przy nim. Zajrzał do <br>środka. W dole zobaczył chaos nagich, skłębionych ciał. Gdy wśród pasażerów <br>i załogi zapanowała apatia, tutaj ciągle jeszcze wrzała wyjąca rozpacz. Każdy <br>rzut okrętu wywoływał nowy wybuch. Ludzie szczepili się ze sobą. Zdawali się <br>walczyć. Stali się plątaniną rąk, nóg i łańcuchów. Tarzali się wzdłuż ławek, <br>krzyczeli, musieli krzyczeć, choć poszczególnych głosów dobywających się z rozpaczliwie <br>rozdartych ust Łukasz nie <br>mógł rozpoznać. Ale w tej