utworów, i gatunków, traktowanych jako szkoła tworzenia, odzwierciedlał doskonale ówczesną sytuację klasycyzmu, z jednej strony wciąż żądającego od swych adeptów, by studiowali dzieła wzorowe (przy tym niekoniecznie utwory największe nosiły to miano) i uprawiali zwłaszcza gatunki wysokie, o jasnych wyznacznikach estetyczno-etycznych – z drugiej natomiast poddawanego nieuchronnej kuracji wstrząsowej, aplikowanej normatywnej poetyce przez nieklasyczne prądy i tendencje. Franciszek Wężyk z konieczności znalazł się między klasycystycznym kowadłem i nieklasycznym młotem. Bez wątpienia klasyczna postawa i światopogląd wsparty zwartym systemem zasad moralnych i artystycznych, wysuwających na poczesne miejsce dydaktyczną funkcję sztuki – wypalił na młodym człowieku niezatarte piętno i nie dziwi, że