nie zareaguje już na żadną zniewagę, ale nie umiał ukryć drżenia rąk. Nieustannie powtarzał w myśli, co należałoby powiedzieć temu sztywniakowi, tej drobnej łajdaczynie, która nie wiadomo jakim sposobem osiągnęła władzę nad ludzkim życiem i śmiercią, ale milczał.<br>- Dureń jesteś - powtórzył już spokojniej Lothar. - Kto ci powiedział, że chcę ją aresztować, miałeś nie spuszczać jej z oczu - to wszystko. Taka szansa! Mając tę dziewczynę, mogliśmy dotrzeć do ich siatki. - Usiadł przy biurku i patrzył zimno na Rupperta. - Właściwie jesteś już niepotrzebny, Ruppert - powiedział. - Spaliłeś się, Ruppert. A może zrobiłeś to umyślnie? No, gadaj, może nadal prowadzisz podwójną grę?<br>Ruppert chciałby coś