osobę jako indywiduum zdeterminowane przez kod genetyczny, doświadczenia psychiczne z dzieciństwa (nawet z okresu prenatalnego) i wpływ otoczenia, opisuje osobę jako człowieka-muchę, całkowicie zaplątanego w ekonomiczną, polityczną czy informacyjną pajęczynę współczesnego świata, która uzależnia go od siebie, czyni zeń niewolnika bezosobowych struktur i mechanizmów. Czyż nie jest to kolejny argument za prawdziwością papieskiej frazy z inauguracyjnego przemówienia, że "człowieka nie można w pełni zrozumieć bez Chrystusa"? To przecież Zmartwychwstały Chrystus wprowadza w ludzkie dzieje nieskończoną perspektywę ludzkiej wolności. Jak trafnie pisze Eliade: <q>„W wyniku Zmartwychwstania chrześcijanie uwierzyli, iż wszystkie siły zagrażające dezintegracją indywidualnej osobowości są względne"</>. Zatem - dalej cytując