zupełnym milczeniu. Mnie chleb stawał w gardle. Nagle ten, co mnie zdemaskował, powiedział głośno:<br>- Mój ojciec był w niemieckiej niewoli w czasie tamtej wojny. Opowiadał mi, że wtedy też wpuszczali do obozu szpicli.<br>- I też robili to tak głupio? - zapytał Sawicki.<br>O mało się nie udławiłem. Przełknąłem szybko kęs chleba, aż mi łzy stanęły w oczach, i zawołałem:<br>- Proszę panów, to nieprawda! Nie jestem żaden szpicel! Chciałem iść na wojnę i przypadkiem włożyłem ten mundur! Znalazłem go w Zegrzu, w pustych koszarach!<br>Urwałem. Na ich twarzach dojrzałem pogardę albo ironiczne uśmiechy. Oczywiście, nie wierzyli mi. Wróciłem na swoją pryczę, rozebrałem się