zwyczajnymi, <br>dusiła się przecież, i tymi złości, że widzi <br>je Dominika. Chrząka więc sucho i głośno wyciera <br>nos.<br>- Zabijesz mnie, wszyscy doprowadzicie do mojej śmierci... - mówi <br>z pretensją.<br>- Silna jesteś, babciu. Najsilniejsza z nas wszystkich. <br>Będziesz żyć długo. Nie umiera się tak łatwo, <br>przypuszczam - odpowiada chłodno, bez cienia litości <br>dla babki niepokojów, Dominika. Jest zaskoczona, że potrafiła <br>tak powiedzieć.<br>- Żałujesz? - cedzi przez zęby babka i mruży <br>oczy lśniące dziwnym blaskiem. Ręce oparła o wysoką <br>poręcz krzesła i patrzy na wnuczkę spod przekrzywionej <br>w pochyleniu głowy ciemnej korony włosów.<br>Wygląda jak stara kakadu - myśli Dominika. - Śmieszny, <br>nieprawdziwy ptak.<br>- Czego żałuję, babciu? - Nie