uporządkowania pojawia się w pierwszym okresie twórczości, że "późny" Białoszewski jest pod tym względem mniej ostrożny niż Białoszewski "wczesny", że poeta coraz bardziej ulega dialektycznej pokusie "skupiania się przez rozpraszanie".<br>Ku temu wnioskowi skłania się, jak można sądzić, Sobolewska. Analizując napisany w roku 1975 wiersz Za rozproszeniem (z cyklu O) badaczka mówi o rozdrabnianiu się podmiotu w świecie i jego jednoczesnej, jakby niesprzecznej z tym procesem, autokoncentracji. Przyjrzyjmy się temu utworowi:<br>&lt;gap&gt;<br>Zgadzam się z Sobolewską, póki pisze, że to świat - poprzez agresywny mechanizm przemiany wszystkiego - rozdrabnia wewnętrzną bryłę podmiotu, ale czy ten wiersz pozwala twierdzić, że podmiot poddaje się temu rozdrobnieniu