Światło. Na wieszaku pozostawiony płaszcz Jerzego, jak wisielec. Drzwi skrzypią nieprzyjemnie. Odezwała się do matki, lecz nie mogła utrzymać głosu do końca zdania i zeszła do szeptu. Taką przerażającą ciszę słyszała tylko w ciemnościach dziecinnego pokoju.<br>- Czekaj, zrobię zaciemnienie - powiedziała do matki, choć ta nie miała zamiaru zapalać światła.<br>- Już - bąknęła. - No, już... - krzyknęła raptem, przestraszona brakiem jakiegokolwiek ruchu poza sobą. Cicho strzelił kontakt. Rozejrzały się po pokoju. Wszystko stało na miejscu.<br>- Widzisz, niepotrzebnie uciekałyśmy - podeszła do matki i objęła ją przez plecy. Wyczuła, jak drży.<br>- Przecież nie ma nikogo... nikogo - szepnęła opanowując się z trudem.<br>&lt;page nr=161&gt; Jęły udawać, że rozgospodarowują się