następne lata. Moje życie w obozie potoczyło się tak monotonnie, że wspominać nie warto. Praca w fabryce była ciężka, za ciężka jak na moje siły: używano mnie głównie do przenoszenia i przewożenia ciężarów. Zastanawiałem się później nad dziwnymi cechami charakteru człowieka. W miarę upływu czasu wspomnienie domu rodzinnego zaczęło nabierać barw coraz jaśniejszych. Pisywałem do nich regularnie listy na blankietach Kriegsgefangenenpost. Nie przyznałem się oczywiście do niczego; sądzili, że przebyłem kampanię wrześniową jako regularny żołnierz. Pracownia ojca zaczęła znowu prosperować i paczki, które mi matka przysyłała, wzbudzały zazdrość towarzyszy niedoli, prostych żołnierzy przeważnie ze wsi. Wśród tych ostatnich nie miałem przyjaciół