Onanizuje się... Jak ten - w cuchnącej klatce dla opętanych ptaków. Potrzebuje naszej obecności, wsysa ją w siebie, wdycha, pożera... Przetacza smutek błagalnie powtarzającym się ruchem. Patrzymy na to i jest cisza... i tylko monotonna mahometańska modlitwa spazmatycznego oddechu... Zbliża się spazm... Patrzy na nas - już nic nierozumiejący - już cały i bez reszty objęty szaleństwem... i już się boi tej chwili, która nadejdzie potem. Ale ta chwila przyjść musi... Wybrzusza się to... pęcznieje i eksploduje spływającą w dół białą cieczą. Już po wszystkim i tylko smutek w oczach i ciemna rozpacz... i wstyd w tej nagłej konieczności odejścia, tam w dół, gdzie czeka