wiatrówce. Dopiero gdy go mijał, ujrzał go i stanął, jakby mu nogi wrosły w ziemię.<br>Tajemniczy uśmiechał się z przyjazną poufałością.<br> - Czołem, nocna zjawo! - przywitał go żartobliwie. - Co ty tu robisz o tej porze?<br>Perełka patrzył na niego szeroko rozwartymi oczami. Nie mógł uwierzyć, że ma przed sobą człowieka, którego bezskutecznie szukał od rana. Zamrugał więc rudymi rzęsami i rzekł zacinając się:<br> - Ja... ja właśnie... właśnie szukam pana.<br> - O, bardzo mi miło, żeś nie zapomniał o mnie. - Od rana mam ochotę na lody.<br> - Dlatego schodziłeś pod basztę?<br> - Przypuszczałem, że pana tam znajdę.<br>Baczne spojrzenie małego detektywa objęło całą postać Tajemniczego. Był