jej, co miałem na myśli:<br>- Okropnie mówię po włosku - rzekłem:<br>- Skądże znowu! - zaprzeczyła Sandra. - Ja musiałabym się uczyć dziesięć lat po polsku, żeby tak mówić jak pan po włosku.<br>- Sto dziesięć roześmiał się Wieśniewicz. Ton jego głosu był lekko obraźliwy.<br>Pani Campilli dotknęła mego kieliszka. Czyniła tak co jakiś czas, bezsłowne pytając, czy chcę jeszcze wina. Tym razem do gestu dodała tekst:<br>- Jak znajdujesz to wino? Twój ojciec je bardzo lubił: Nazywa się orvieto.<br>Pan Campilli od początku mówił mi po imieniu. Pani &lt;page nr=52&gt; Campilli zwróciła się do mnie w ten sposób po raz pierwszy, Zaczerwieniłem się.<br>Jej sztywność w Rzymie sprawiła