wnikały w niego teraz pewnością. Jak gdyby z najodleglejszego świata, z głębi zagubionej przeszłości powracała do niego kobieta, którą kochał był i której człowieczeństwo tyle razy wspierało go w ciężkich chwilach i przywracało mu nadkruszoną wiarę w ludzi. Powracała nie zmieniona, taka sama, jaką pewnego dnia pożegnał na zawsze. Była błogosławieństwem dla swoich współtowarzyszek. Podtrzymywała je na duchu i dzięki niej, dzięki jej spokojowi, dobroci i ofiarności, dzięki jej wierze w zwycięstwo wiele kobiet uratowało się od załamania. Kochano ją.<br>Już chciał w pewnej chwili spytać o to, co go tak uporczywie ostatnio dręczyło, zapytać o śmierć Marii, gdy w tym