nie mogło być pomyłki: to był kolega Jelonek, moja zasmarkana miłość z okresu harcerstwa. Widać każdy z moich szkolnych kolegów przechodził gruntowną metamorfozę. Kolega Jelonek, w szkole chudy łobuz w wyświechtanym mundurku, przedstawił mi się teraz jako wytworny młodzian w długiej, kraciastej marynarce, zamszowych mokasynach i jedwabnym krawacie. Na palcu błyszczał mu gruby sygnet. Patrzyłem na niego niepewnie, bo mi się przypomniała ta cała defilada na placu Piłsudskiego, ale on uśmiechnął się i podszedł do mnie.<br>- Krawczyk! - zawołał. - Siusiacz! Zawsze bym cię poznał po nosie.<br>- Piszczyk - odparłem nonszalancko. - Cześć, Biedronka.<br>- Jelonek - sprostował i usiadł przy mnie, wystawiając niedbale rękę z sygnetem