Białonóżkę. Rumak opierał się gwałtowi z całych sił, ale wędzidło i ostroga przemogły - i smutny koń w obce zawleczony został strony. <br>Możemy sobie wystawić rozpacz biednego Przybysława, gdy się ze snu obudził i nie znalazł swego ukochanego przyjaciela. Pragnął on zrazu pędzić na Węgry, lecz gdzież ubogiemu upominać się u bogacza o swą własność, i to w cudzym kraju. Zesmutniały więc i strapiony, zdał jednak na wolę bożą swoje zmartwienie, przyjmując je jako jedną jeszcze próbę w ciągu żywota zesłaną. Modlił się tylko i oczekiwał już samotny śmierci. <br>2<br>Na rozległych równinach nad Sawą, pośród bogatych pastwisk, tęskni Białonóżka do swego