zainteresowań, umacniają własną odrębność, czego ostatecznym wyrazem jest zerwanie związków z ruchem socjalistycznym po londyńskim kongresie II Międzynarodówki (1896). Stają się jednocześnie ofiarami wzmożonych prześladowań. Jest to okres długi i heroiczny, w którym przeplatają się wzloty i upadki; okres w którym ruch poddaje się zwodniczemu czarowi różnych przejściowych mód (zamachy bombowe, działania pozaprawne, syndykalizm), ale zachowuje własną tożsamość i objawia niemałą witalność. Może się również poszczycić dużym dorobkiem teoretycznym (książki Kropotkina, Reclusa, Grave'a, Nieuwenhuisa, Landauera). Niemniej jednak wnikliwy obserwator musi zwrócić uwagę na narastające z upływem lat rozdrobnienie. Wybuch wojny w 1914 r. przyspieszył tylko ten proces.<br><br>&lt;tit&gt;3. Anarchiści - portret zbiorowy