swego ciała, jakby była lekka jak piórko, jak motyl. Żadna myśl nie zakłócała jej biegu, wszystkie uciekły rozgonione wiatrem. Gdy trener stanął, Joanna stanęła tuż za nim. Obejrzała się za siebie - inne dziewczynki zostały daleko w tyle i po ich ruchach widać było, że już nie biegną, lecz z trudem brną, pokonując opór powietrza i własnego zmęczenia. Joanna znowu poczuła swoją inność, lecz tym razem było to przyjemne. Może jak biegnę, zmieniam się w motyla? - pomyślała. <br><br>- Co to ma znaczyć? To już nie pierwszy raz nie wracasz po szkole do domu. - Helena dopadła ją w przedpokoju. - Gdzie ty się włóczysz? - Joanna