jeszcze dwa. Drzwi rozwalają się, kopnięte.<br>Na muszce trzech pistoletów staje Olo w rozpiętym płaszczu. Śmieszny, sztywny kapelusz odsunięty z czoła. Robi ruch, jakby chciał się cofnąć powoduje to żandarmski mundur Zygmunta.<br>- Wszyscy? - Tak jest.<br>- Brać karabiny. Jerzy, sprawdzaj, czy przy pasach nie wiszą kabury. Ręce latają ze zdenerwowania. Pas broni się, twarde szlufki nie chcą puścić. Jerzy przewiesza kaburę razem z pasem przez ramię. W tamtym pokoiku słychać tupot butów: to ludzie Ola.<br>- Jest cekaem! - krzyczy Olo.<br>- Spokojnie - to głos Zygmunta. "Jak kwiczy ten ranny..." &lt;page nr=104&gt; - Kończymy.<br>Nareszcie. Biegną przez tamten pokój. Granaty potrzaskały szyby. Szkło. Krew. Ciężkie obronne granaty cięły mięso